Spróbuj zrozumieć... Nie świat. Na początek tylko mnie... i siebie.
Sprytna kobieta potrafi ubrać się za grosik, a rozebrać za fortunę.
Sprzedajesz nam, Boże, wszystkie dobra za cenę trudu.
Sprzedaż kobiet jest dozwolona tylko przed ołtarzem.
Sprzyjające okoliczności znajdują się zawsze na innej drodze.
Srebro – złoto, które osiwiało.
Staczać się trzeba. Tylko powoli, tak by starczyło na całe życie.
Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś.
Stan małżeński jest święty, ponieważ wielu uczynił męczennikami.
Stań na pierwszym planie. Żyj jak bohater. Bądź główną postacią. Bo inaczej po co nam to życie?
Stara miłość nie rdzewieje.
Stara miłość, gdy nie może wejść, wczołga się.
Stara panna to jak przejrzała gruszka. I temu spadnie na łeb, co jej nie trzęsie.
Staraj się zawsze być pożytecznym, lecz nigdy - niezastąpionym.
Staraj się zostać uczciwym człowiekiem - zyskasz dzięki temu pewność, że na świecie jest o jednego drania mniej.
Staraj się żyć w taki sposób, abyś w godzinie śmierci mógł posiąść radość zamiast strachu.
Stare grzechy mają długie cienie.
Stare wino i młoda kobieta to racjonalna dieta. Można na niej dożyć późnego wieku lecz skąd wziąć zdrowia dla takiego leku.
Starość - najpierw zapominasz nazwiska, następnie mylisz twarze, wreszcie zapominasz zapiąć rozporek, a w końcu zapominasz go rozpiąć - oto czym jest starość.
Starość jest litościwa: zanim zabierze życie, odbiera chęć do życia.
Starość jest okresem, gdy kończą się obowiązki, gdy kończą się rozterki miłosne i światopoglądowe, gdy kończy się walka i można w spokoju konsumować przyzwoicie przebyte życie. I można tak jak za młodu cieszyć się wiosną, słońcem, zapachem kwitnącego bzu i muzyką, i widokiem tych, których się kocha.
Starość jest okrutnym kalectwem, któremu ze względu na powszechność nie odważono sie przydzielić kategorii inwalidztwa.
Starość jest pewną formą zła i dźwigamy nie tyle brzemię lat ile naszych czynów.
Starość jest smutna nie dlatego, że się skończyły przyjemności, lecz nadzieje.
Starość jest tylko dalszym ciągiem młodości.
Starość jest zwykle tylko skromną chatką wzniesioną na wspaniałych ruinach młodzieńczych marzeń.
Starość mężczyzny to pora życia, gdy stanąć może nam już tylko serce.
Starość nie jest wielkim nieszczęściem, jeśli się weźmie pod uwagę tę drugą ewentualność.
Starość posiada te same apetyty, co młodość, tylko nie te same zęby.
Starość przychodzi dopiero wtedy, gdy zaczynamy mieć więcej wspomnień niż marzeń.
Starość spogląda na świat przez pryzmat rozsądku, a nie uczucia.
Starość to szpital, który przyjmuje wszystkie choroby.
Starość we wszystko wierzy. Wiek średni we wszystko wątpi. Młodość wszystko wie.
Starość zaczyna się wtedy, kiedy miejsce marzeń zajmują wspomnienia.
Starość zamiast jutra posiada wczoraj.
Starość żłobi nam więcej zmarszczek na duchu niż na twarzy.
Starszym ludziom dopiero po śmierci oddajemy szacunek, należny za życia.
Stary człowiek to sąsiad śmierci.
Stary człowiek żałuje wielu rzeczy - zwłaszcza tych, których nie zrobił.
Stary kawaler – mężczyzna, który rozgląda się, zanim skoczy, a potem nie skacze.
Stary kawaler podobny jest do wytrwałego piechura, który nie uległ jeszcze wypadkowi drogowemu.
Stary mąż młodej kobiety podobny jest do introligatora - oprawia książkę, którą inny czyta.
Starych szanuj, młodych ucz, mądrych słuchaj, a głupich znoś cierpliwie.
Starym jest się wówczas, kiedy nie ma potrzeby unikać grzechów, bo one nam już nie grożą.
Starzec jest człowiekiem, który już zjadł kolację i patrzy jak inni ją jedzą.
Starzejący się ludzie są jak muzeum: nieważna jest fasada, ważna jest zawartość.
Starzenie sie z godnością jest obramowaniem lenistwa otoczką honoru.
