Najnowsze cytaty i aforyzmy

Bywa, że mały człowiek rzuca wielki cień.

Miłość zmienia serce człowieka w grzybnię, w ogród bujny i bezwstydny, w którym plenią się grzyby tajemnicze i zuchwałe.

Niepamięć to dobra wróżka. Litościwie zarzuca całun zapomnienia na człowiecze myśli. Czas leczy rany. Zło odchodzi w dal.

Od śmiechu niedaleko jest do płaczu, bo szczęście jest kruche jak szkło.

Nie jest zwycięzcą ten, co zwyciężył, jeżeli zwyciężony nie uznał swej klęski.

Niech nienawidzą, byleby się bali.

Kobiety są jak szampan – we francuskim opakowaniu od razu stają się droższe.

Gniew zazdrosnej kobiety jest niebezpieczniejszy niźli wszystko inne na ziemi.

Czytanie jest inteligentną metodą oszczędzenia sobie samodzielnego myślenia.

Kto nie zna prawdy, ten jest tylko głupcem. Ale kto ją zna i nazywa kłamstwem, ten jest zbrodniarzem.

Lenistwo jest łagodną formą samobójstwa.

To nie dzięki mowie człowiek jest człowiekiem, tylko dzięki mowie innych ludzi.

Poranne pomysły zwykle mają fabryczny defekt, wydaje man się, że oto odkryliśmy perpetuum mobile, a jak tylko się odwrócimy, maszyna się zatrzymuje.

Człowiek ma obowiązek stać przy swoich bliskich i wspierać ich niezależnie od tego, ile problemów nam sprawiają.

Niech nasza miłość będzie modlitwą…Pobłogosław mnie twoim wzrokiem, a uczynię z chwil, kiedy cię widzę, różaniec, w którym zgryzoty moje zamienią się w zdrowaśki, a niepokoje w ojczenaszki.

Życie to nie wymiana not dyplomatycznych. Au contraire, życie to dramat, życie to akcja, akcja i pasja!

Kochać – w kimś drugim siebie pokonać.

Naprawdę złodziejem jest nie ten, kto ukradł potrzebną mu rzecz, lecz ten, który posiada rzeczy zbędne dla niego, a konieczne innym; tak czynią bogaci.

Każdy skomplikowany problem ma proste rozwiązanie i jest ono błędne.

Przyjaciele to nic innego jak wrogowie, z którymi zawarliśmy rozejm, choć nie zamierzają przestrzegać jego warunków.

Zło wśliźnie się nawet w ciasną szczelinkę między głową a aureolą.

Świadomość, że gdzieś jest ktoś, kto mimo dzielącej odległości lub nie wyrażonych myśli, wyczuwa twą obecność, przemienia tę ziemię w raj.

Uważajcie na ludzi, którzy się nie śmieją – są niebezpieczni.

Rysowanie jest muzyką dla oczu i wyciszeniem dla umysłu.

Być poetą to budować most między tym, kto pisze i tym, kto czyta.

Na sam widok muzeum nogi są już zmęczone.

Kto nie ma czytelników, nie jest pisarzem.

Fotografie są bardzo zwodnicze, dają nam złudzenie, że jesteśmy na nich żywi, a to nieprawda, osoba na którą patrzymy, już nie istnieje i gdyby ona sama mogła nas zobaczyć, to też by siebie w nas nie rozpoznała.

Kiedy śni nam się, że śnimy, chwila przebudzenia jest bliska.

Miłość – to pierwsze słowo Boga, myśl pierwsza, jaka przemknęła mu przez mózg. Kiedy rzekł: – Niech się stanie Światło! – wtedy stała się Miłość. I wszystko, co stworzył, było doskonałe, i niczego już nie chciał przetwarzać.

Zasiej niepewność w obozie wroga, a wygrana będzie twoja.

Kultura – to co zostaje, kiedy zapomnisz wszystko, czego się nauczyłeś.

Czy to nie smutne, że większość ludzi musi zachorować, by zdać sobie sprawę z cudowności życia?

Myślenie jest czymś, co następuje po trudnościach i poprzedza działanie.

Stań na pierwszym planie. Żyj jak bohater. Bądź główną postacią. Bo inaczej po co nam to życie?

Konieczność nawet lękliwych przemienia w bohaterów.

Krajobrazy są stanami duszy.

Boimy się nie śmierci, ale wyobrażenia, jakie o niej mamy.

Być może w świecie ślepców wszystko będzie wreszcie prawdziwe. Ludzie zaczną wreszcie być sobą, ponieważ nikt nie będzie się im przyglądał.

Pisarz nadaje metaforze ciało, lecz czytelnik duszę.

Kiedy jest się długo pozbawionym radości, już się przestaje jej spodziewać i pragnąć, a kiedy niespodziewanie zastuka do naszych drzwi, otwieramy je ze strachem, czy nie jest zamaskowanym cierpieniem.

Jeśli serce mówi – idź, a rozum pyta – po co, należy słuchać serca.

Człowiek nie należy do żadnej ziemi, póki nie ma w niej nikogo ze swych zmarłych.

Cenzura wybacza krukom, a nęka gołębie.

Błędy człowieka czynią go sympatycznym.

Trwaj tylko w słońcu, bo nic pięknego nie rośnie w ciemności.

Na świat przychodzimy wprawdzie jako oryginały, często jednak umieramy jako kopie.

Każda epoka ma swoje wady, które sumują się z wadami epok wcześniejszych – i to właśnie nazywamy dziedzictwem ludzkości.