Każdy ząb ludzki jest bardziej cenny niż diament.
Strona zewnętrzna człowieka jest stroną tytułową jego wnętrza.
Chciałem zmienić świat. Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmienić samego siebie.
Gdy podchodzi się do drzwi, otwierają się automatycznie; gdy podchodzi się do człowieka, zamyka się automatycznie.
Antropologia poprawna politycznie: prawa osoby przysługują małpom, psom, kotom, tylko nie dziecku nie narodzonemu.
Powinniśmy również czasem walczyć przeciwko samym sobie, aby nie przyjąć od drugiego tego, czego nie powinien dać.
Pełnego człowieka tworzy: zimna głowa, gorące serce, trzeźwy sąd i zdrowe ciało.
Bóg nie daje nam tego co możemy mieć, ale to kim możemy być.
Oto nasz prawdziwy stan; oto co nas czyni niezdolnymi i do wiedzy pewnej, i do zupełnej niewiedzy. Żeglujemy po szerokim przestworzu, wciąż niepewni i chwiejni, popychani od jednego do drugiego krańca. Czegokolwiek chcielibyście się uczepić, wraz chwieje się to i oddala; a jeśli podążamy za tym, wymyka się, wyślizguje się i wiekuiście ulata. Jest to stan naturalny, najbardziej wszelako przeciwny naszym skłonnościom; pałamy aby zbudować na niej wieżę wznoszącą się w nieskończoność; ale cały fundament trzaska i ziemia rozwiera się otchłanią.
Człowiek jest jak samolot - musi wystartować z ziemi zmysłów, ale jego przeznaczeniem, jest lot w przestworzach wartości.
Bóg wyznaczył na świecie dla każdego z nas szlak, którym musimy podążać. Wystarczy tylko odczytać, co zapisał dla Ciebie.
Największe ludzkie ambicje ledwo łaskoczą skórę planety.
Ze wszystkiego, czym jestem, przetrwa jedynie kamień z mojej nerki.
Uran uszlachetnia się łatwiej niż ludzie.
Tylko nieznane przeraża człowieka. Ale dla tego kto mu stawia czoło, ono już nie jest nieznane.
Na świecie potrzebni są i tacy, i owacy.
Nienawidź zła w człowieku, człowieka kochaj.
Człowiek jest zbyt mądry, by mieć łatwe życie i zbyt głupi, by umieć je sobie ułatwić.
Współczesnego człowieka niszczy pośpiech. Nigdy się nie zatrzymuje. A przecież tajemnicą szczęścia jest umieć czasem przystanąć.
Porządnymi ludźmi nazywa się zazwyczaj tych ludzi, którzy postępują tak, jak wszyscy inni.
Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono.
Kto wierzy w obecność dobra w drugim człowieku, rozbudza je w nim.
Pewnego wieczoru zacząłem wymieniać wszystkich dobrych ludzi, których spotkałem w moim życiu. Musiałem to jednak przerwać, bo chyba nigdy bym nie skończył.
Spór z równym jest ryzykowny, z silniejszym - szaleńczy, ze słabszym - haniebny. Miałki i nędzny to człowiek, który ugryziony, gryzie.
Jesteśmy czymś, lecz nie jesteśmy wszystkim.
Ludzie stają się dobrzy przez ćwiczenie i praktykowanie dobroci; rzadko zdarza się człowiek dobry z natury.
Pokora nie jest słabością, ale wielka potęgą człowieka, dlatego, ze miłość jest potęgą.
Polak, jak mu przyjdzie fantazja do głowy, może być całkiem porządnym człowiekiem.
Tyle jest możliwości i dróg do Boga, ile jest ludzi. Bo Bóg ma inną drogę dla każdego człowieka.
Ludzkość jest strumieniem światła płynącym ze skończoności w nieskończoność.
Nie chowaj się. Są ludzie, którzy cię potrzebują.
[...] człowiek przychodzi na świat bez własnej woli i zostaje tu na jedno życie, z którym musi sobie jakoś poradzić.
My jesteśmy leniwe, senne, żarłoczne, bezduszne woły. Zeżreć, co jest wokoło, usnąć na tym samym miejscu, ocknąć się i znowu żreć, co wyrosło.
Ludzkość - ohydna banda! Czyż była gdzie u zwierząt kara śmierci, pozbawienia wolności i tortury? [...] Potwornie drogo zapłaciliśmy za ten kawałek kory mózgowej, przy którego pomocy tak wyraźnie widzimy naszą i wszelkiego stworzenia metafizyczną nędzę...
Nie ma ludzi bezwartościowych. Jedni są warci drugich.
Tam gdzie znajdują się kraty i kajdany, można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że ma się do czynienia ze śladami człowieka.
Tylko ten, kto kocha, widzi, co jest prawdziwe w człowieku.
Wybudowaliśmy dla siebie klatkę - cywilizację - gdyż byliśmy zdolni do myślenia, a teraz musimy myśleć, ponieważ jesteśmy zamknięci w klatce. Wiem, że na zewnątrz jest świat prawdziwy; trzeba tylko wydostać się z klatki.
Ludzkość stale kroczy naprzód, ale człowiek pozostaje ten sam.
Tragizm rodu ludzkiego: na ogół człowiek jest mądry jednostronnie, ale głupi wielostronnie.
Ludzie dzielą się na trzy grupy: ci którzy powodują zdarzenia, ci którzy obserwują zdarzenia, ci którzy nigdy nie zrozumieli tego co się zdarza.
Wszyscy ludzie rodzą się równi i całe życie walczą przeciwko temu.
Teraz, gdy już nauczyliśmy się latać w powietrzu jak ptaki, pływać pod wodą jak ryby, brakuje nam tylko jednego: nauczyć się żyć na ziemi jak ludzie.
W słońcu ludzie wyglądają tak, jakby zasługiwali na to, aby żyć. W deszczu zaś wyglądają, jakby to, co najgorsze mieli jeszcze przed sobą.
Ze wszystkich stworzeń tylko człowiek pije, choć nie ma pragnienia, je, choć nie jest głodny, mówi, choć nie ma nic do powiedzenia.
Tylko człowiek potrafi wznieść się ponad prawa przyrody, może oderwać się od konkretności życia, może wybrać nawet własną śmierć.
Wielkość człowieka polega na jego postanowieniu, by być silniejszym niż warunki czasu i życia.
Nie dowierzać żadnym swoim skłonnościom, poznać samego siebie, rozniecić w głębi duszy płomień prawdy - oto cel istnienia człowieka.
