Erich Maria Remarque

Im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć.

Cynizm to serce ze znakiem ujemnym.

Deszcz – najstarsza kołysanka świata.

Tolerancja jest córką wątpliwości.

Bóg wie wszystko, a wy wszystko wiecie lepiej.

Tylko starożytni Grecy mieli bóstwa pijaństwa i radości: Dionizosa i Bachusa. My mamy za to Freuda, kompleks niższości i psychoanalizę. Boimy się wielkich słów w miłości, a lubimy je w polityce. Smutne pokolenie.

Urodzić się głupcem to nie wstyd. Wstyd tylko głupcem umierać.

To wszystko mundury. Tylko mundury. Zabierz im kostiumy, a nie będzie człowieka, który by chciał zostać żołnierzem.

Każdy mężczyzna ma jakieś zalety. Trzeba mu je tylko wskazać.

Miłość czyni mężczyznę ślepym, a zaostrza wzrok kobiety.

Bólu miłości nie można zwalczyć filozofią, tylko inną kobietą.

Życie wydaje się kochać paradoksy - kiedy człowiek sądzi, że jest zupełnie bezpieczny, wtedy jest zawsze śmieszny i w każdej chwili grozi mu wypadek - ale kiedy wie, że jest stracony, życie zasypuje go prezentami. Nie trzeba wcale o to zabiegać - chodzi za człowiekiem jak pies.

Wolnym jest się dopiero wtedy, kiedy już się nie ma po co żyć.

Ludzie chorzy są bardzo często sympatyczniejsi od zdrowych bufonów, którym nawet w mózgu wyrastają bicepsy zamiast nerwów.

Nadzieja jest o wiele smutniejszym słowem niż się sądzi.

Trzeba zaczynać od najskromniejszego szczęścia, wówczas przychodzi częściej.

Współczucie jest najbardziej nieużytecznym artykułem na świecie [...] jest to odwrotna strona satysfakcji z czyjegoś nieszczęścia.

Człowiek wpada w melancholię, kiedy rozmyśla o życiu, a staje się cynikiem, kiedy widzi, jak inni sobie z nim radzą.

W życiu najbardziej warto dążyć do tego, by móc wybrać moment własnej śmierci, choćby po to, żeby nie mogła zatłuc człowieka jak szczura ani zgasić go czy udusić, kiedy nie jest gotowy.

Samotność - odwieczny refren życia.

Przyjrzyjmy się naszym poplątanym, rozproszonym instynktom. Uważamy, że to rozum.

Samotność, prawdziwa samotność bez złudzeń, to stan poprzedzający obłęd lub samobójstwo.

Nie wszystko można wytłumaczyć. Nie wszystko też można zrozumieć. Niech będzie błogosławiony ten kącik dżungli w każdym z nas.

Żal drąży duszę gruntowniej niż kwas solny.

Człowiek jest wielki w rzeczach krańcowych: w sztuce, w miłości, w głupocie, w nienawiści, w egoizmie, a nawet w ofiarności - ale światu najbardziej brak przeciętnej dobroci.

Im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć. Wiedza daje mu wolność, ale unieszczęśliwia.

Miłość to nie staw, w którym można znaleźć swoje odbicie. Miłość ma przypływy i odpływy. Ma też swoje rozbite okręty, zatopione miasta, ośmiornice i skrzynie złota i pereł. Ale perły leżą głęboko.

Jeśli chodzi o szczęście, to warto się po nie bardzo nisko schylić.

Charakter człowieka poznaje się dopiero wtedy, gdy staje się on przełożonym.

Nikt nie wydaje się bardziej obcy niż ktoś, kogo się kiedyś kochało.