Albert Camus

Choroba jest klasztorem, który ma swoją regułę, swoją ascezę, swoje cisze i swoje natchnienia.

Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i serce olśnione czułością.

Samotność łączy tych, których zbiorowisko rozdziela.

Są kobiety, które nie lubią zadawać cierpień kilku mężczyznom jednocześnie i wolą zajmować się jednym: to kobiety wierne.

Uwodziciele proponują na ogół zbyt wiele, i nie dotrzymują słowa - nie są zdolni do miłości.

Urok osobisty to umiejętność uzyskania czyjejś zgody bez sformułowania wyraźnego pytania.

Przyjaciele nie są zainteresowani burzami, które przeżywasz, ale chętnie korzystają z twego statku.

Wielkość człowieka polega na jego postanowieniu, by być silniejszym niż warunki czasu i życia.

Wolność to pańszczyzna, bieg wytrwały samotny, bardzo wyczerpujący. U kresu każdej wolności jest wyrok.

Kochać człowieka to pragnąć razem z nim się zestarzeć.

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić. Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć. Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

Szkołą przygotowuje dzieci do życia w świecie, który nie istnieje.

Przyszłość będzie szczodra jedynie wtedy, kiedy wszystko ofiarujesz teraźniejszości.

Być wolnym to móc nie kłamać.

Tak kochamy marzenia, że boimy się je realizować.

Człowiek ma dwie natury: jedną własną, drugą przypisaną mu przez żonę.

Dopiero w samym środku zimy przekonałem się, że noszę w sobie niepokonane lato.

Nikt nie ma obowiązku być wielkim człowiekiem. To już bardzo ładnie gdy się jest człowiekiem.

Cierpienie dzieci jest naszym gorzkim chlebem, ale bez tego chleba zginęlibyśmy z głodu duchowego.

Zawsze się znajdzie odpowiednia filozofia do braku odwagi.